معماری مدرن

با شروع در اوایل قرن بیستم و تا دهه ۱۹۳۰ به طول انجامید، یک جنبش معماری ملی جدید با پیشگامی معمار کمال الدین بیگ و ودات تک را می توان مشاهده کرد. از این جنبش به عنوان معماری نئوکلاسیک ترکیه یاد می شود.

هدف اصلی این جنبش معرفی سبک جدیدی بود که تلفیق سبک معماری عثمانی و سلجوقی با معماری مدرن باشد تا جایگزین سبک معماری نئو-عثمانی که نماد امپراتوری عثمانی بود، شود. با تأسیس جمهوری در سال 1923 جنبش تسریع شد، این امر به ویژه در آنکارا، پایتخت جدید جمهوری ترکیه، جایی که ساختمانهای خارق العاده و چشمگیر دولت مانند ساختمان دوم مجلس ملی کبیر(1924)، ادارات کل وزارت دارایی (1925) و ادارات کل وزارت فرهنگ (1927) و موزه هنر و مجسمه سازی دولتی (1928) شروع به ظهور می کنند، مشهود است.

بعداً در دهه 1930 بسیاری از معماران خارجی (بیشتر از اروپا) به منظور تسریع در ساخت پایتخت جدید به آنکارا دعوت شدند. یک جنبش معماری ملی دوم از دهه 1940 با الهام از این جنبش مدرن معماری نئوکلاسیک اتفاق افتاد. رهبری این جنبش را سدات حاککی الدم، اکرم حاککی آیوردی و امین اونات بر دوش داشت. آنیت کابیر (مقبره آتاتورک) و سالن اپرای آنکارا در آنکارا؛ دانشگاه استانبول و سالن رادیو استانبول در استانبول؛ و یادبود شهید در چاناککاله برجسته ترین نمونه های حرکت دوم هستند.

پس از دهه 1950، نسل جدیدی از معماران، که این بار توسط بخش خصوصی سفارش داده شدند، سبک معماری ملی را به سبک بین المللی تری تغییر داده اند. این نسل جدید که عمیقاً تحت تأثیر شرکت های تجاری 1950 آمریکایی، مدرنیسم آمریکای لاتین و تحت تأثیر آثار لوکوربوزیه قرار گرفته است، میراث بین المللی خود را بیشتر در هتل ها، دفاتر، مراکز خرید، پروژه های تجاری و تفریحی مانند هیلتون بسفروس منعکس می کند.

بهترین نمونه های دوران مدرن در معماری ترکیه عبارتند از: آنیت کابیر (مقبره آتاتورک)، ساختمان اداره پست بزرگ در سیرکه جی، ایستگاه قطار حیدر پاشا، ساختمان مجلس ملی کبیر ترکیه، ساختمان رادیو و تلویزیون استانبول، هتل هیلتون، کتابخانه آتاتورک - تقسیم، مسجد کوجاتپه، مسجد شاکرین، مسجد سانجاکلار، مسجد چاملیجا و ارکستر سمفونیک ریاست جمهوری.