طراحی و تکنیک های معماری
در ترکیه
کنده کاری
این سبک اولین بار در قرن دوازدهم همراه با ترکان سلجوقی ظهور کرد و بعداً مورد استفاده عثمانی ها قرار گرفت. کنده کاری یک تکنیک پیچیده تزئین چوب است که بیش از 800 سال سابقه دارد. از نظر تاریخی کنده کاری در مساجد، بر روی درها، مبلمان، کرکره پنجره ها یا درهای کمد برای تزئین داخلی استفاده می شد اما امروزه نیز این تکنیک به لطف دوام آن معروف شده است. بدون استفاده از هر نوع چسب یا میخ، تکه های بلوک های هندسی هشت ضلعی، شش ضلعی، هلالی، مستطیلی و مثلثی و میله های پیچ در هم قفل شده و یک ساختار کامل ایجاد می کنند، که به طور استثنایی قادر به تحمل سایش زیاد است. از بهترین نمونه های کنده کاری می توان در مساجد مختلف دوره سلجوقی مانند مسجد علاءالدین در قونیه و مساجد جامع بیرگی، آکسارای، مالاتیا و سیرت نام برد.
نجاری سنتی در معماری
معماری چوبی در شمال ترکیه که چوب در آن فراوان است رایج است. اگرچه تکنیک های زیادی وجود دارد، «چانتی» یکی از قدیمی ترین، حتی روش ساخت و ساز باستانی است، که در آن سازه های الوار بدون استفاده از هیچ میخی ساخته شده اند.
جومبا
یکی از مشخصه ترین ویژگی های خانه های سنتی ترک «جومبا» است که یک پنجره یا بالکن در طبقه های بالاتر وجود دارد. این ویژگی سبب ارتباط خانه ها با خیابان های زیر آن می شود زیرا این پنجره ها به فضای زیرین آن مشرف هستند. از آنجا که فرهنگ مذهبی غالب به حریم خصوصی اهمیت می داد و این توجه بر روی سبک معماری سنتی تأثیر داشت، بالکن برجسته به جنبه مهمی از زندگی روزمره تبدیل شد نه تنها برای زنانی که به طور کلی در خانه های خود اقامت داشتند بلکه برای همه افراد خانواده به دلیل داشتن پنجره بیش از حد یا بالکن، این فرصت را به افراد داخل خانه می داد تا خیابان را مشاهده کنند، بدون اینکه توسط رهگذران دیده شود. در بعضی مناطق، سبدها را از دهانه پنجره ها برای خرید از معامله گران محلی پایین می انداختند تا نان و مایعات را درون آن قرار دهند و این نوع خرید، آسان و به صورت ناشناس انجام می شد. بنابراین، بالکن برجسته هم عملکردهای امنیتی و هم عملی دارد.
کاشی های ایزنیک
کاشی های ایزنیک که به نام یک شهر تاریخی در بورسا نامگذاری شده است، مجموعه ای از رنگ های شاد و متفاوت از سایه های آبی تا سبز و قرمز را به نمایش می گذارد. اگرچه این رسم سفالگری سرامیک به دوره سلجوقیان در قرن سیزدهم باز می گردد، اما این روش در قرن شانزدهم به ویژه در ایزنیک به اوج خود رسید و این سفال ها را هم نام با نام شهر سنتی ایزنیک نام گذاری کردند. از کاشی های ایزنیک در اسناد عثمانی به عنوان «چینی» نیز یاد می شود. کاشی ها و سفال های سنتی ایزنیک عثمانی سلیقه نخبگان و البته خانواده سلطنتی را که مشتاق کشف تجملات جدید بودند را جلب می کرد. همچنین از آنها در مساجد و عمارت ها بسیار استفاده می شد. از ترکیب بندی های عربی گرفته تا تصاویر طبیعی، تغییرات سبک ها با تغییر در پالت رنگ همراه بود. ترکیبی از آبی و سفید ساده جای خود را به رنگهای مختلف آبی داد و بعداً سبزهای پر جنب و جوش، بنفش و قرمز رنگ ها را تصاحب کردند. کاشی های ایزنیک امروزه بسیار مورد توجه موزه ها و مجموعه داران برجسته در سراسر جهان قرار گرفته است.