modern mimari

Mimar Kemalleddin Bey ve Vedat Tek'in öncülüğünü yaptığı, 20. yüzyılın başlarından başlayıp 1930'lara kadar devam eden yeni bir ulusal mimarlık akımı gözlenmektedir. Bu hareket Türk Neoklasik Mimarisi olarak adlandırılır.

Hareketin ana amacı, Osmanlı İmparatorluğu'nun sembolü olan Neo-Osmanlı mimari tarzının yerini almak için hem Osmanlı hem de Selçuklu mimari tarzlarını modern mimariyle birleştiren yeni bir tarz sunmaktır. 1923 yılında Cumhuriyet'in kurulmasıyla hareket hızlanmıştır. Türkiye Cumhuriyeti'nin yeni Başkenti Ankara'da, ikinci Büyük Millet Meclisi binası (1924), Maliye Bakanlığı Genel Müdürlüğü (1925) ve Kültür Bakanlığı Genel Müdürlüğü (1927) ve Devlet Resim ve Heykel Müzesi (1928) gibi özellikle görkemli hükümet binalarının ortaya çıkmaya başlamasıyla da bu hareket belirgindir.

1930'larda, yeni başkent Ankara'nın yapımını hızlandırmak için (çoğu Avrupa'dan) birçok yabancı mimar davet edilmiştir. Bu modern neoklasik mimari hareketten esinlenerek, 1940'ların başında İkinci Ulusal Mimarlık Hareketi meydana gelmiştir. Bu hareketin öncülüğünü Sedat Hakkı Eldem, Ekrem Hakkı Ayverdi ve Emin Onat yapmıştır. Ankara'da Anıtkabir ve Ankara Opera Binası; İstanbul'da İstanbul Üniversitesi ve İstanbul Radyoevi; Çanakkale Şehitler Abidesi ise ikinci hareketin en önemli örnekleridir.

1950'lerden sonra, bu kez özel sektör tarafından görevlendirilen yeni nesil mimarlar, ulusal mimari üslubu daha uluslararası bir üslupla değiştirmişlerdir. 1950'lerin Amerikan korporatizminden, Latin Amerika modernizminden ve Le Corbusier'in çalışmalarından derinden etkilenen bu yeni nesil, uluslararası mirasını daha çok otellerde, ofislerde, alışveriş merkezlerinde, Hilton İstanbul Bosphorus gibi ticari ve rekreasyon projelerinde yansıtmıştır.

Türk mimarisindeki Modern dönemin en güzel örnekleri şunlardır: Anıtkabir, Sirkeci Büyük Postane Binası, Haydarpaşa Garı, TBMM Binası, İstanbul Radyo ve TV Binası, Hilton Oteli, Atatürk Kütüphanesi-Taksim, Kocatepe Camii, Şakirin Camii, Sancaklar Camii, Çamlıca Camii ve STK.